Walka tysiąclecia

Obraz dedykowany śp. Janowi Skotnickiemu.

Był rok 480 p.n.e Perska armia z królem Kserksesem na czele ruszyła na podzieloną Grecje. Na przeciw im ruszyli trzystuosobowy oddział dowodzony przez jednego z dwóch króli Sparty Leonidasa oraz sojusznicy z Peloponezu z 4000 tysięczną armią. Greccy obrońcy nie wystawili całej armii ze względy na motywy religijne. Spartanie obchodzili najważniejsze święto poświęcone Apollinowi doroczny obowiązek wyprawienia Karnejów, natomiast Peloponezyjczycy w podobny sposób podkreślali swoją powinność uczestnictwa w igrzyskach olimpijskich na cześć Zeusa. Najważniejszym postanowieniem I.O. spisanego na dysku Olimpii był tak zwany ”Pokój Boski” który głosił, że OLIMPIA jest świętym miejscem, a każdy kto wejdzie tam z bronią będzie napiętnowany jako świętokradca i zobowiązywał wszystkich Greków do zaniechania jakichkolwiek działań zbrojnych.

Grecy zamiast stawić się pod Termopilami ruszyli tłumnie do Olimpii aby złożyć ofiarę Zeusowi i podziwiać niepokonanych pięściarzy, odważnego Eutymosa z Lokrów Epizefirejskich oraz silnego Teagenesa z Tasos.

Najsłynniejsza walka starożytności uznana za walkę tysiąclecia odbyła się na 75 igrzyskach w roku 480 p.n.e.

Obaj pięściarze mieli po około 25 lat, byli wysportowani i umięśnieni. W tym okresie każdy grek potrafił władać mieczem lepiej lub gorzej, tak samo jak polować, wiec naturalne walory fizyczne ukształtowały się same a dzięki dodatkowym treningom wzmocnił ich fizycznie jak i psychicznie.

W dniu pojedynku słońce grzało wystarczająco mocno nawet jak na lipiec. Obaj zawodnicy są już na miejscu, przygotowują się do pojedynku. Rozcierają oliwę na ciele jednocześnie rozmasowują swoje mięśnie przygotowując je do wysiłku. Po natarciu oliwą, nabierają w dłonie piasek by pozbyć się nadmiaru oliwy która ma jeszcze złagodzić skutki uderzeń poprzez poślizg.

Zaraz potem wiążą skórzane rzemiennie z bydlęcej skóry których zadaniem jest ochrona dłoni przed urazem. Atleci spoglądają na siebie i szacują swoje szanse, prężą swoje umięśnione ciała by choć trochę wzbudzić strach u przeciwnika. Teagenes coraz bardziej wątpi w to ze w jednym dniu jak ogłosił to wcześniej zawalczy w boksie jak i w pankrcjonie było to coś niespotykanego i godne herosów więc każdy z obecnych miał nadzieje zobaczyć czyn godny bogów na własne oczy.

By uniknąć zakurzenia miejsce spotkania naprzemienne jest skraplane wodą i ubijane. Zawodnicy wychodzą na przygotowaną arenę. Ustawili się w wyznaczonym miejscu, witani owacjami jakby już byli zwycięzcami, stoją nago opleceni jedynie rzemieniami. Eutymos w danej chwili skupia się tylko na tej walce, natomiast Teagenes myślami ucieka do kolejne walki w pankracjonie. Obawy rosną.

Eutymos pewny siebie i znany ze swojej odwagi wystawia dłonie na przeciw siebie co oznacza że jest gotów do walki. Postawa bojowa- lewa ręka delikatnie wysunięta, prawa noga z tyłu dla spotęgowania siły ciosu i poprawy równowagi. Teagenes robi to samo podchodzą do siebie . Walczą o pozycje by słońce było za ich plecami. Eutymos atakuje jako pierwszy jak by trzymał miecz w dłoni ale nie atakuje głowy tylko ramiona, Teagenes odpowiada kontrą na głowę ale chybia, znowu stoją z wysuniętymi ramionami Eutymos ponawia atak również na ramiona. Obite ręce są bez użyteczne, z doświadczenia wie że dzięki temu może wygrać nie ponosząc dużych ran. Czuje że prowadzi walkę. Ponawia atak a tym razem zmyla przeciwnika i długim prawym płotkowym uderzeniem celuje tym razem na głowę, trafia. Teagenes odpowiada znowu chybiąc. Eutymos czuje się pewniejszy więc podtrzymuje presje atak za atakiem i na pewno częściej trafia na głowę niż przeciwnik. Teagenes był znany ze swojej siły. Legendy głoszą ze był synem samego Herkulesa i po nim przejął nadludzką siłę. Zrozumiał że musi oszczędzać się bo chybiane ciosy są bardziej meczące niż trafione a na razie w co trafia to w puste miejsce. Walka trwa. Teagenes zaczyna atakować korpus Eutymosa co przyniosło skutki ponieważ odważny Eutymos zaczął łapać większy oddech przed atakiem jak i po na skutek wyczerpujących akcji jak i otrzymanych uderzeń w klatkę piersiową. Stało się to na tyle widoczne że przeciwnik widząc nabieranie powietrza mógł się przygotować na kontr atak. Ciosy z jednej i drugiej strony dochodziły do celu tym dłużej walka trwała tym krótsze serie ciosów w końcu na jeden cios Eutymosa, Teagenes zadawał dwa.

Eutymos coraz ciężej łapał oddech i coraz bardziej chwiał się na nogach w końcu otrzymał czysty cios i padł na ziemię. W starożytnym boksie można zwyciężyć na trzy sposoby: doprowadzić zawodnika do stanu w którym już nie będzie zdolny prowadzić walki, zmusić go do poddania (wtedy poddający musiał podnieść dłoń z palcem wskazującym lub klepnąć zawodnika w plecy co oznaczał ze nie ma ochoty walczyć dalej) lub jak walka była prowadzona zbyt długo wprowadzano zasadę prawa jednego ciosu. Walczący stawali naprzeciw siebie i drogą losowania zadawali jeden cios bez możliwości obrony aż do skutku. Teagenes doprowadził swojego przeciwnika do wyczerpania przez co sam stracił sporo sił. Zapadła cisza publiczność czeka aż zawodnik wstanie i podejmie walkę ale nie tym razem. Eutymos leży i z każdym oddechem łapie powietrze tak że ruch jego klatki piersiowej jest widoczny z samego końca areny. Teagenes niepokonany pokonał niepokonanego ale stracił tyle sił że nie był wstanie podjąć walki w pankracjonie i poddał się bez podjęcie próby za co włodarze Igrzysk jak i publiczność była wściekła. Na zwycięzcę nałożono kary. Jedną z nich był zakaz boksu na Igrzyskach Olimpijskich pod warunkiem że Eutymos będzie brał w nich udział i tak było na kolejnych igrzyskach. Zwyciężył Eutymos, natomiast Teaganes zwyciężył w pankracjonie.

Eutymos był przegrany w walce tysiąclecia ale to jego uznano za najlepszego pięściarza antycznego świata. Porównywano go, a nawet stwierdzono, że jest lepszy od rekordzisty TISANDROSA z NAKOS który 4 krotnie zwyciężał igrzyska olimpijskie.