„Tarczą i mieczem” – Obraz by WORO

Pierwsze wzmianki na temat walki na gołe pięści według najbardziej zagorzałych historyków świata boksu, takich jak John Grombach sięgają korzeni sprzed 12 tysięcy lat w Absynii (dzisiejsza Etiopia).

Natomiast najszerzej udokumentowana wiedza na temat pięściarstwa ma swoje początki w antycznej Grecji. Mówi się także, że jest to złoty okres rozwoju pięściarstwa. Ten okres panował na przełomie siódmego i szóstego stulecia przed naszą erą i był to wielki rozkwit Igrzysk Olimpijskich w Olimpii.

Ustalenie chronologii wydarzeń na podstawie mitów i opowiadań, o tym kto, gdzie i jako pierwszy opanował sztukę władania pięścią jest trudne do ustalenia ponieważ opowiadania pochodzą od różnych autorów i brak im jednoznacznych danych.

Według jednej z kilku historii, za prekursorów pięściarstwa uważa się Spartan, którzy na początku walczyli bez hełmów, ponieważ uważali, że jedyną obroną godną mężczyzny jest tarcza. Pięściarstwo hartowało twarze i uczyło odpierania ciosów w głowę. W Sparcie pięściarstwo mogli trenować wyłącznie wojownicy i synowie wojowników by podkreślić przepaść jaka dzieli synów arystokracji od pospólstwa i niewolników. Mimo tego, że Spartan uważa się za najbardziej mężnych w boju, zakazano im udziału w zawodach bokserskich, ponieważ nikt nie mógł być światkiem porażki związanej z poddaniem się Spartanina, co było dla niego hańbą i wiązało się wykluczeniem ze społeczeństwa. Idealnie obrazuje to ich motto, brzmiące: „Walcz lub giń, ale nigdy się nie poddawaj”. Sparta miała mocno zakorzenione prawa którym się nie przeciwstawiali i których bardziej się obawiali niż czegokolwiek innego.

W 688 r. p. n. e. pięściarstwo pojawiło się na 23 Igrzyskach Olimpijskich, wygrany pierwszych zawodów miał prawo utworzyć przepisy. Antyczna walka na pięści zwana Pygme należała do najcięższych sportów uprawianych w starożytnej Grecji. Mężczyźni startujący w zawodach pięściarskich musieli odznaczać się dużą odwagą i sprawnością. Sporty uprawiane na igrzyskach olimpijskich były zapożyczone z pola bitwy. Bitewne sprawności utrzymywane przez Greków były bardzo istotne na każdym etapie ich życia. Młodzi ludzie szykowali się do wejścia w dorosłe życie i do służby wojskowej, natomiast mężczyźni w wieku dojrzałym, posiadający już pełnię praw obywatelskich, nie porzucali treningów, przynajmniej dopóki dotyczył ich obowiązek służby wojskowej.

Technika władania pięścią była zbliżona do techniki władania tarczą i mieczem. Dobry wojownik musiał umieć walczyć bez jak i z użyciem wskazanych atrybutów. Sposób władania tarczą i mieczem dał podwaliny pięściarskim potyczką na gołe pięści, by później przerodzić się w czysty sport, gdzie wygrana należała się zawsze najszybszemu, najsilniejszemu i najdzielniejszemu atlecie greckiego agonu.

Grecki boks w świecie igrzysk olimpijskich był dość dobrze zaawansowanym rodzajem walki. Najbardziej ceniono pięściarzy, którzy potrafili wygrywać walkę tym samym nie odnosząc żadnego urazu, rozcięcia czy nawet pojedynczego ciosu. Nazywano ich wtedy „bezkrwawymi”.

Nagość podczas zawodów zapoczątkowali także Spartanie. Zawodnicy przed walką smarowali się oliwą, co miało na celu utrudnienie kontaktu z przeciwnikiem oraz rozgrzanie mięśni, a także ochronę przed pękaniem skóry w związku z działaniem palącego słońca.

Obraz pt. „Tarczą i mieczem” przedstawia antycznego wojownika. Powstał on na podstawie rzeźby „Wojownik z Borgii”, autorstwa Agasias z Ephesosz w I w. p. n. e. . Pierwotnie rzeźba przedstawiała mężczyznę, władającego tarczą i mieczem. Z czasem wskazane atrybuty uległy zniszczeniu.

Obraz symbolizuje początek pięściarstwa w antycznej Grecji. , stąd brak tarczy i miecza, nagość również jest nie rozłącznym elementem sportowych zmagań wprowadzonych przez Spartan.

_______________________________________

Jeśli podoba Ci się, to co robię, udostępni pomóż mi promować historię.

Jeśli posiadasz zbieżne informacje z tym co publikuję, popraw, napisz do mnie i pomóż mi dotrzeć do prawdy. Razem odtworzymy historię.

—-