Boks do Poznania
W 1925 roku Poznański Okręgowy Związek Bokserski rozpoczął swoją działalność na czele jego stanął Jana Baran – Bilewski który w tym samym roku wydał książkę „BOKS. TECHNIKA – ZAPRAWA – PRZEPISY . Pięściarstwo nabierało rozmachu, zaczynały powstawać nowe sekcje bokserskie.
Technika Digital - grafika wykonana na potrzeby projektu "Legendy Boksu w sztuce" - Kultura w Sieci.
Boks do Poznania zawitał po raz pierwszy w 1920 r. Dokładnie w gimnazjum przy ul. Długiej i Strzeleckiej. Ćwiczenia odbywały się w ukryciu bez wiedzy ówczesnych władz szkolnych którzy byli przeciwni nowej dyscyplinie sportu.
Oficjalnie trenowano w klubie „Zbyszko” w tym tez okresie powstały kluby „Pentatlon” „Wielkopolski klub bokserski” i „Poznańskie towarzystwo bokserskie”. W 1921 r. klub Zbyszko urządził pierwsze mistrzostwa Wielkopolski, w których uczęszczali zawodnicy poznańscy, inowrocławscy i grudziądzcy. Wymienione kluby nie rozwinęły się na tyle by mówić o prawidłowym funkcjonowaniu a wszystko przez brak funduszy i brak poparcia ze strony społeczeństwa która nie widziała w tym sporcie nic oprócz ulicznej bijatyki.
Pionierami boksu na terenie Poznania byli: Franciszek Szumnarski, Maksymilian Brencz, Felicjan Latowski, a w późniejszym okresie: Jan Baran – Bilewski, Władysław Kowalski, Jan Ertmański, Leon Berski, Kazimierz Laskowski i Feliks Stamm.
Pierwsze mistrzostwa Polski rozegrano w 1924 roku w Poznaniu w dniach 23 i 24 kwietnia oraz w Warszawie w dniach 3 i 4 maja. Poznaniacy zdecydowanie odnieśli zwycięstwa zdobywając w nich aż 4 tytuły mistrzowskie. Byli to Mieczysław Neuman, Władysław Menka, Jan Ertmański oraz Leon Kuczkowski.
W 1925 roku Poznański Okręgowy Związek Bokserski rozpoczął swoją działalność na czele jego stanął Jana Baran – Bilewski który w tym samym roku wydał książkę „BOKS. TECHNIKA – ZAPRAWA – PRZEPISY .
Pięściarstwo nabierało rozmachu, zaczynały powstawać nowe sekcje bokserskie takie jak legendarna „Warta” Poznań, „Unia” Poznań, „HCP” Poznań, „skół” Poznań i „Błękitni” Poznań. W październiku 1925 roku rozegrano pierwsze międzynarodowe zawody z udziałem klubu „Heros” Berlin a Poznaniem.
Lepsi okazali się Berlińczycy ale trzeba wspomnieć ze to były początki polskiego boksu i na tle silnych sąsiadów nie wyszliśmy beznadziejnie, Głon zremisował z mistrzem Niemiec Klempem, a Ertmański z Glaserem. Zainteresowanie pięściarstwem stale rosło. Poznań w tamtym okresie posiadał najwięcej i największych asów pięściarstwa do których należeli Floriański, Głon, Iwański, Majchrzycki, Piłat, Arski, Polus, Rogalski, Sipiński, Szymura i wielu innych. W 1929 roku pięściarze Poznania odnoszą wiele sukcesów zwyciężają kolejno reprezentację Śląska ( pierwsze w Polsce międzyokręgowe spotkanie) wysoko notowaną drużynę Lipska oraz reprezentacje Pragi. W tamtym czasie najlepszą drużyną w Poznaniu jak i w Polsce była wcześniej wspomniana „Warta” Poznań wielokrotnie zdobywając tytuł drużynowego mistrza okręgu poznańskiego jak i mistrza polski.
Do drugiej wojny światowej byli najlepszą szkołą boksu na terenie Polski, po wojnie starali się odbudować swoją szkołę i w pierwszych powojennych mistrzostwach polski w Łodzi w 1946 r. zdobyli tylko dwa tytuły mistrzowskie. W latach 1946 – 1947 POZB rozwija swoją działalność organizacyjną. Ilość klubów wzrasta w tym okresie do 30.
Słynną ,,poznańską szkołę” charakteryzowała błyskotliwa technika oraz świetna ,,gra nóg”. Przedstawiciele tej szkoły odnieśli wiele sukcesów na ringach krajowych i zagranicznych.
Opracowano na postawie czasopisma BOKS 1958 r.
„Rycerze Skórzanych Rękawic – Legendy boksu w sztuce”
Zrealizowano w ramach programu stypendialnego Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego – Kultura w sieci.