Starożytne skórzane rękawice, mające wiele nazw, były wykorzystywane do ochrony dłoni, w późniejszym czasie zmieniły swoje zastosowanie, ale dały początek do zminimalizowania urazów w strefie dłoni.
Pierwsze rękawice pojawiły się już w starożytności w celach ochrony dłoni i ręki . Kolejno, w XVIII wieku w Anglii służyły tylko do treningu, a walki odbywały się na gołe pięści. Dopiero w połowie XIX wieku poraz pierwszy użyto ich do walki bokserskiej i od tamtej pory były nieodłącznym elementem prowadzonych pojedynków.
Od kiedy pojawiły się rękawice, pięściarze zaczęli boksować z całej siły, a co więcej, same rękawice miały duży wpływ na poprawę „techniki bokserskiej”, za którą szła siła.
Warto zaznaczyć, że do treningów i sparingów używa się (powinno się!) większych rozmiarów rękawic, celem ochrony siebie, ale przede wszystkim sparing-partnera, z kolei do pojedynków bokserskich – strikte zawodowych, wykorzystuje się rękawice o mniejszych rozmiarach. Wraz z pojawieniem się w historii boksu rękawic wykorzystywanych w trakcie walk bokserskich, pojawiło się zarazem dużo więcej nokautów z powodu większej siły zadawanego ciosu.
Rękawice bokserskie, które były na Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie w 1936 roku.
Rękawice bokserskie
Rękawice firmy „WEHA” z 1936 r. Firma wygrała przetarg i mogła zaprezentować się na IGRZYSKACH OLIMPIJSKICH w Berlinie 11-16 sierpnia 1936 roku, przeznaczając 200 par rękawic i 300 par taśm zabezpieczających dłoń. Firma szyła rękawice nawet dla Maxa Schmelinga, który w 1936 roku pokonał wielkiego Jou Louisa. Na Igrzyskach wystartowało siedmiu Polaków, w tym: Edmund Sobkowiak, Antoni Czortek, Aleksander Polus, Czesław Cyraniak, Józef Pisarski, Henryk Chmielewski oraz Stanisław Piłat.
4 komentarze